Στο νοτιοδυτικό τμήμα της Τουρκίας, κοντά στην πόλη Fethiye, βρίσκεται εγκαταλειμμένο το χωριό Λιβίσι.
Μετατράπηκε σε χωριό-φάντασμα από τη στιγμή που οι τελευταίοι Έλληνες κάτοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν, για να αναζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα. Ο «εκτοπισμός» τους συνδέεται με τη Συνθήκη της Λωζάνης και τις γεωπολιτικές αλλαγές της εποχής, αλλά το Λιβίσι δεν έζησε τη συνέχεια που άλλοι οικισμοί γνώρισαν. Παρά την απομάκρυνση των Ελλήνων, οι Τούρκοι που εγκαταστάθηκαν εκεί δεν κατάφεραν ποτέ να ριζώσουν στον τόπο, αφήνοντας πίσω τους τοπικούς θρύλους, αμέτρητα ερείπια και μια αίσθηση του ανεξήγητου.
Η ιστορία του
Το Λιβίσι, ή αλλιώς Kayaköy όπως το γνωρίζουν οι Τούρκοι, υπήρξε ένας ακμάζων ελληνικός οικισμός μέχρι το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα, με περίπου 6.500 κατοίκους και μια πολύπλευρη πολιτιστική ζωή που περιλάμβανε σχολεία, εκκλησίες και επαγγελματικές δραστηριότητες. Κάποτε, οι κάτοικοι αυτού του χωριού, κυρίως τεχνίτες και αγρότες, ζούσαν σε αρμονία με τους γείτονές τους, τους μουσουλμάνους των κοντινών οικισμών. Ωστόσο, με την άνοδο των Νεότουρκων και τη ραγδαία κλιμάκωση της εθνοκαθαρτικής πολιτικής τους, η ζωή στο Λιβίσι άρχισε να ανατρέπεται, με πολλές οικογένειες να εκτοπίζονται ή να εκδιώκονται.
Η πραγματική καταστροφή ήρθε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923, η οποία υποχρέωσε τους Έλληνες να εγκαταλείψουν τη Μικρά Ασία και να μετακινηθούν στην Ελλάδα. Οι τελευταίοι κάτοικοι του Λιβισίου έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους ένα ερημωμένο χωριό. Οι νέοι κάτοικοι, μουσουλμάνοι από τη Μακεδονία και τη Θράκη, δεν κατάφεραν να ριζώσουν στην περιοχή. Η μικρή έκταση καλλιεργήσιμων εκτάσεων και η δυσκολία βιοπορισμού οδήγησαν στην εγκατάλειψη του οικισμού, ο οποίος σύντομα έγινε ένα χωριό «φαντασμάτων».
Η κατάρα του χωριού
Από τη στιγμή που οι Έλληνες εγκατέλειψαν το Λιβίσι, το χωριό βυθίστηκε στην απομόνωση και οι θρύλοι για την «κατάρα» του άρχισαν να κυκλοφορούν. Ιστορίες μιλούν για δηλητηριασμένα πηγάδια και φαντάσματα που περιφέρονταν στους έρημους δρόμους. Οι λόγοι για την αποτυχία του οικισμού να ξανακατοικηθεί είναι πιο πεζοί, όμως, από ό,τι προδίδουν οι θρύλοι. Οι ανταλλάξιμοι μουσουλμάνοι που έφτασαν στο Λιβίσι δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στην περιοχή λόγω των περιορισμένων γεωργικών εκτάσεων και εγκατέλειψαν, τελικά, το χωριό. Το 1957, ένας καταστροφικός σεισμός έφερε την ολοκληρωτική καταστροφή του Λιβισίου, με τα ερείπια του να παραμένουν ως σιωπηλός μάρτυρας των παθών που πέρασε η περιοχή.
Παρά τη θλίψη που επικρατεί, το Λιβίσι δεν εγκαταλείφθηκε από το τουρκικό κράτος. Με την πάροδο των ετών, το χωριό έγινε τουριστικός προορισμός, με δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες να το προτιμούν για την ιστορική του αξία και την ατμόσφαιρά του. Ωστόσο, την τελευταία δεκαετία, το τουρκικό κράτος επεδίωξε να μετατρέψει το χωριό σε τουριστικό θέρετρο, με την κατασκευή ξενοδοχείων και την προσέλκυση επενδυτών για να το αναδείξουν σε διεθνές brand.
Το σχέδιο αντιμετωπίστηκε με αντιδράσεις από τοπικές και διεθνείς προσωπικότητες.
Σήμερα, το Λιβίσι εξακολουθεί να είναι μια «ειδικά προστατευμένη περιοχή», αλλά η ανησυχία για την τουριστική του εκμετάλλευση παραμένει. Η προσπάθεια για την αποκατάσταση του χωριού ως τουριστικό θέρετρο, με τη δημιουργία ξενοδοχειακών υποδομών και άλλων σύγχρονων ανέσεων, αντιμετωπίζει τη σθεναρή αντίσταση από πολλούς που θεωρούν ότι ο πολιτισμός και η ιστορία του τόπου θα καταστραφούν αν ακολουθηθεί αυτός ο δρόμος.
The post Αυτό είναι το ελληνικό χωριό στην Τουρκία που θεωρείται «στοιχειωμένο»: Η ιστορία του appeared first on Polis Media.