Το ζήτημα με το γήπεδο «Παναγιώτης Σκούφος» δεν είναι σημερινό, ούτε ξεκινά από τις τελευταίες εβδομάδες. Η συζήτηση άναψε ξανά με αφορμή την τοποθέτηση του Χρήστου Τσεμπέρη, τέως αντιδημάρχου Ραφήνας-Πικερμίου, ο οποίος επισήμανε την ακαταλληλότητα του αγωνιστικού χώρου και του χλοοτάπητα, λόγω της έλλειψης συντήρησης. Από εκεί ξεκίνησε η δημόσια αντιπαράθεση.
Για την ιστορία, ο χλοοτάπητας είχε τοποθετηθεί εκ νέου πριν περίπου δέκα χρόνια, με χρήματα της Περιφέρειας, επί δημαρχίας Πιστικίδη – Μπουρνούς. Πριν όμως φτάσουμε στον σημερινό χλοοτάπητα, αυτό το γήπεδο γεννήθηκε πάνω σε χώμα που κάποτε πάτησαν οι προπαππούδες μας. Κάθε βήμα και κάθε πάσα κουβαλάει τις μνήμες των πρώτων γενιών που έμαθαν εδώ να αγαπούν τον αθλητισμό. Είναι χώρος γεμάτος ιστορία, που ενώνει παρελθόν και παρόν της Ραφήνας.
Έκτοτε, με την υπερχρήση του χώρου και με κακές επιλογές, οδηγηθήκαμε στη σημερινή εικόνα. Δεν είναι ραφινιώτικο φαινόμενο – σε όλα τα γήπεδα τέτοιου μεγέθους και χρήσης, δημιουργούνται φθορές και «κολλήματα» στον χλοοτάπητα, που μέσα σε λίγες μέρες ή εβδομάδες φεύγουν. Είναι δεδομένο και απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, μετά από τόσα χρόνια ο τάπητας έχει “καεί”, αν προσθέσεις και τη μη τακτική συντήρηση, η οποία διορθώνει ότι μπορεί…, το γήπεδο υποβαθμίστηκε και πλέον ελάχιστα μπορούν να σωθούν.
Ο Μάκης Βουδούρης, πρώην δημοτικός σύμβουλος, το χαρακτήρισε «έκτρωμα» – όχι τόσο για τον καμένο χλοοτάπητα και τις τρύπες του, όσο για το γεγονός ότι λειτουργεί σε αυτό το σημείο τόσα χρόνια, χωρίς να πληροί καμία προϋπόθεση. Μάλιστα, πρότεινε την άμεση μεταφορά του, κάτι που υποστηρίζουν και πάρα πολλοί σοβαροί άνθρωποι της πόλης, είτε ασχολούνται με τα κοινά είτε όχι.
Σημασία όμως για την τοπική κοινωνία δεν έχει ούτε ποιος φταίει, ούτε γιατί το γήπεδο παραμένει εκεί που είναι, ούτε γιατί δεν έχει ακόμα μεταφερθεί. Στην παρούσα φάση, το γήπεδο είναι εκεί και πρέπει να διασωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί. Είναι το σπίτι τόσο της Θύελλας όσο και της Τριγλίας, των ομάδων που εκπροσωπούν ένα κομμάτι αθλητικής παράδοσης της Ραφήνας και στηρίζουν όπως και όλα τα άλλα τον κοινωνικό ιστό της πόλης. Και επειδή σήμερα είναι εκεί, πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι εγκαταστάσεις θα λειτουργήσουν τουλάχιστον για τη χρονιά που διανύουμε, δίνοντας στα παιδιά και στους συλλόγους τη δυνατότητα να συνεχίσουν να αθλούνται και να μεγαλώνουν μέσα σε έναν χώρο που αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Γιατί ο αθλητισμός, όσο κι αν κάποιους ενοχλεί, είναι αυτός που ενώνει την κοινωνία, μέσα από τα σωματεία που στηρίζουν όχι μόνο τους χώρους αλλά και τον κοινωνικό ιστό.
Το όραμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Να φύγουν οι μάντρες, να δημιουργηθεί ένας ανοιχτός χώρος άθλησης και ψυχαγωγίας, που θα τον χαίρονται όλα τα παιδιά. Και πρέπει επιτέλους μια Δημοτική Αρχή να αναλάβει αυτή την ευθύνη και να το πράξει. Γιατί τα παιδιά που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό, είναι ακριβώς εκεί που δεν θέλουμε να είναι, σε συνήθειες και δρόμους που τα απομακρύνουν από την υγεία και τη δημιουργικότητα. Ο αθλητισμός είναι πυλώνας κοινωνικής συνοχής και θα έπρεπε κάθε Δημοτική Αρχή να κάνει τα πάντα ώστε όλα τα παιδιά του τόπου της να έχουν τη δυνατότητα να ασκούνται.
Και πρέπει να καταλάβει και η σημερινή Δημοτική Αρχή, πως οι αθλητικές εγκαταστάσεις εξυπηρετούν σε καθημερινή βάση το μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων από οποιαδήποτε άλλη δημοτική δομή. Άρα, θα έπρεπε να τις προσέχουν πολύ περισσότερο.
The post Το γήπεδο «Παναγιώτης Σκούφος»: Από το χώμα των προπαππούδων στο όραμα για τα παιδιά μας appeared first on Polis Media.
