Η Σαντάκο Σασάκι ήταν μόλις δύο ετών ότα μια έκρηξη τέλειωσε τα πάντα γύρω της. Η Σασάκι, το κορίτσι της Χιροσίμα, ζει για πάντα ως μάρτυρας μιας συγκλονιστικής, απάνθρωπης φρίκης από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Αν και δεν σκοτώθηκε αμέσως από την έκρηξη, η Σαντάκο υπέφερε από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας και έβλεπε τον θάνατο να την πλησιάζει σιγά-σιγά, ωστόσο η ίδια δεν ήθελε να πεθάνει. Αντιθέτως, πάλεψε γενναία για τη ζωή της μέχρι την τελευταία της ανάσα που ήρθε κάποια χρόνια μετά, σε ένα νοσοκομείο με μια τελευταία, γλυκιά, επιθυμία.
Η ιστορία της «κόρης της Χιροσίμα» είναι η ιστορία ενός θαρραλέου κοριτσιού που για πάντα θα μας υπενθυμίζει τη φρίκη του πολέμου.
Η Σαντάκο έγινε, χωρίς να το θελήσει, ένα παγκόσμιο σύμβολο κατά της μαζικής δολοφονίας αθώων ανθρώπων. Η ρίψη των ατομικών όπλων στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι προκάλεσε πρωτοφανή καταστροφή. Πολλά παιδιά έχασαν τη ζωή τους, ενώ πολλά άλλα υπέφεραν από λευχαιμία λόγω της ραδιενέργειας. Ακόμη και παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1945 επηρεάστηκαν με διάφορους τρόπους.
Οι βόμβες που ο θανατηφόρος μιλιταριστικός μηχανισμός των ΗΠΑ έριξε κατέστρεψε δύο πόλεις και σκότωσε αμέτρητους αθώους. Όσοι επέζησαν έζησαν έναν επώδυνο βίο, υποφέροντας από διάφορες παραμορφώσεις.
Η ιστορία της Σαντάκο και άλλων παιδιών σαν αυτήν αφορά εκείνους που επηρεάστηκαν από τις ατομικές βόμβες, χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο για τον οποίο υπέφεραν. Οι φωνές αυτών των παιδιών ακούστηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, και σήμερα είναι οι φωνές των παιδιών στη Γάζα, την Ουκρανία, την Υεμένη.
Χάρτινοι γερανοί ελπίδας
Η Σαντάκο Σασάκι γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1943 και όταν έπεσε η ατομική βόμβα βρισκόταν στο σπίτι της με τη μητέρα της, Φουτζίκο, και τη γιαγιά της. Η δίχρονη και οι δύο γυναίκες άκουσαν έναν δυνατό κρότο.
Η πίεση του ωστικού κύματος πέταξε το μικρό κορμί της έξω από το παράθυρο, καθώς τα τζάμια είχαν θρυμματιστεί. Η μητέρα της έτρεξε να τη βρει, νομίζοντας ότι ήταν νεκρή. Ωστόσο, η Σαντάκο είχε επιβιώσει, ως εκ θαύματος, χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς.
Η μητέρα της την έσφιξε στην αγκαλιά της, ενώ η γιαγιά της, που είχε επιστρέψει στο σπίτι, δεν γύρισε ποτέ. Η Σαντάκο έζησε για άλλα δέκα χρόνια μετά την ατομική έκρηξη.
Η Σαντάκο μεγάλωσε, ζώντας μια φυσιολογική ζωή. Της άρεσε πολύ το τρέξιμο και σύντομα έγινε βασικό μέλος της σχολικής ομάδας σκυταλοδρομίας.
Το 1954, σε ηλικία έντεκα ετών, παρατήρησε ένα πρήξιμο στον λαιμό και πίσω από το αυτί της. Τον Ιανουάριο του 1955, εμφανίστηκαν πορφυρικές κηλίδες στα πόδια της, μικρά αιμοφόρα στίγματα που προκαλούνται από εσωτερική αιμορραγία.
Η Σαντάκο διαγνώστηκε με οξεία κακοήθη λεμφική λευχαιμία. Στις 21 Φεβρουαρίου 1955 εισήχθη στο νοσοκομείο, όπου της έδωσαν μόνο λίγους μήνες ζωής.
Η μητέρα της και άλλοι αναφέρονταν στην ασθένεια ως «ασθένεια της ατομικής βόμβας». Στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού της Χιροσίμα, οι γιατροί παρατήρησαν ότι ο αριθμός των λευκών αιμοσφαιρίων της ήταν έξι φορές υψηλότερος από αυτόν ενός μέσου παιδιού.
Η Σαντάκο δεν ήταν εξαίρεση. Τα κρούσματα λευχαιμίας στα παιδιά ήταν πολλά και όλοι γνώριζαν ότι η αύξηση οφειλόταν στη ραδιενέργεια.
Τον Αύγουστο του 1955, η Σαντάκο μεταφέρθηκε σε άλλο δωμάτιο, όπου γνώρισε την Κίγιο, μια μαθήτρια γυμνασίου δύο χρόνια μεγαλύτερη από αυτήν, η οποία της έδωσε ελπίδα.
Η Κίγιο της είπε ότι «αν κάποιος φτιάξει χίλιους χάρτινους γερανούς, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί». Η Σαντάκο ρώτησε τον πατέρα της, λέει αλήθεια; Εκείνος της το επιβεβαίωσε. Η Σαντάκο αφοσιώθηκε σε μία αποστολή.
Δεν ήθελε να πεθάνει, ήθελε να ζήσει. Η μικρή Σασάκι ενθουσιάστηκε από την ιστορία των χάρτινων γερανών και ανέλαβε την πρόκληση να φτιάξει χίλιους, ώστε να γίνει καλά.
Ένα τελευταίο τσάι
Η Σαντάκο μάζευε χαρτιά από εδώ και από εκεί, και έφτιαχνε τους γερανούς της. Σύντομα, πολλοί γερανοί άρχισαν να καταφτάνουν στο δωμάτιό της από έναν τοπικό σχολικό σύλλογο, τα μέλη του οποίου είχαν ακούσει για την ευχή της και ήθελαν να τη βοηθήσουν.
Παρά την έλλειψη χαρτιού, οι φίλοι της τη βοηθούσαν, φέρνοντάς της χαρτιά από παντού, ακόμη και ιατρικές συσκευασίες. Ήταν αποφασισμένη να φτάσει τον στόχο της.
Ενώ κάποιοι λένε ότι έφτιαξε μόνο 644 γερανούς πριν πεθάνει και ότι οι φίλοι της ολοκλήρωσαν το έργο της, το βιβλίο για τη ζωή της, Sadako and the Thousand Paper Cranes, αναφέρει ότι ο αδελφός της, Μασαχίρο Σασάκι, επιβεβαίωσε ότι η Σαντάκο ολοκλήρωσε τους χίλιους γερανούς τον Αύγουστο του 1955. Ωστόσο, η κατάστασή της συνέχισε να επιδεινώνεται. Έχασε την όρεξή της και γινόταν όλο και πιο αδύναμη.
Πριν φύγει από τη ζωή η μικρή μάρτυρας της Χιροσίμα ζήτησε λίγο τσάι και ρύζι. «Είναι νόστιμα» είπε.
Η Σαντάκο Σακάκι πέθανε το πρωί της 25ης Οκτωβρίου 1955, σε ηλικία δωδεκάμισι ετών, έχοντας δίπλα της την οικογένεια και τους φίλους της.
Η Σασάκι, μια χιμπακούσα [η λέξη σημαίνει άτομο που έχει επηρεαστεί από μια βόμβα ή άτομο που έχει επηρεαστεί από την έκθεση σε μια βόμβα και έχει καθιερωθεί ως περιγραφή για τα άτομα που επηρεάστηκαν από τη ρίψη ατομικών βομβών στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι το 1945], ήταν ένα γενναίο και έξυπνο παιδί.
Η ιστορία της Σαντάκο διδάσκεται ακόμα και σήμερα στα σχολεία της Ιαπωνίας και το 1958, ένα μνημείο χτίστηκε ως φόρος τιμής σε αυτή και κάθε παιδί που είναι αντιμέτωπο με το θάνατο, στο Πάρκο Μνήμης Ειρήνης της Χιροσίμα.
Στη βάση του μνημείου υπάρχει μια πλάκα. Σε αυτή γράφονται λέξεις κραυγής:
«Αυτή είναι η κραυγή μας. Αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο».
«Η αδελφή μου, η Σαντάκο»
Ο Μασαχίρο Σασάκι, ο μοναδικός εν ζωή αδελφός της Σαντάκο Σασάκι, καλλιτέχνης αφοσιωμένος στο μήνυμα της ειρήνης και ένας χιμπακούσα ο ίδιος, έγραψε στο blog του για την επιβίωση από τον ατομικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα, την αδελφή του και τους χάρτινους γερανούς της που κουβαλούν μήνυμα ειρήνης.
–
«Είμαι ένας επιζών της ατομικής βόμβας. Βρισκόμουν στη Χιροσίμα εκείνη την ημέρα, αλλά είμαι ακόμα ζωντανός. Τώρα νιώθω έντονα ότι έχω το καθήκον και την ευθύνη να αφηγηθώ τις εμπειρίες μου με ειλικρίνεια σε όλους τους ανθρώπους. Όχι μόνο εγώ, αλλά και όλα τα άλλα θύματα πολέμου, έχουμε την αποστολή να ξεπεράσουμε τα σύνορα μεταξύ νικητριών και ηττημένων χωρών, και να πούμε στους ανθρώπους ότι ο πόλεμος είναι η πιο ανόητη και αμαρτωλή πράξη που έχει διαπράξει η ανθρωπότητα!
Από όλες τις αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία, αυτές με τη Σαντάκο είναι οι πιο επώδυνες.
Θυμάμαι τη μέρα που εισήχθη στο νοσοκομείο, στις 21 Φεβρουαρίου 1955. Έφυγε από τη ζωή στις 25 Οκτωβρίου. Η Σαντάκο αντιμετώπισε ανυπόφορες δυσκολίες για οκτώ μήνες, εντελώς μόνη της. Ενώ ήταν στο νοσοκομείο, ούτε μία φορά δεν είπε «πονάω» μπροστά σε εμένα ή στους γονείς μας. Κρατούσε μέσα της τα δάκρυα και δεν έκλαψε ποτέ.
«Ονί-τσαν [σσ. μεγάλε αδελφέ], όλοι γινόμαστε αστέρια όταν πεθαίνουμε, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε η Σαντάκο, σαν να υπονοούσε κάτι. Τώρα, κάθε φορά που κοιτάζω τον ουρανό, η Σαντάκο μου μιλάει, λέγοντάς μου «Ονί-τσαν, πώς είσαι;» με ένα γαλήνιο χαμόγελο στο πρόσωπό της
Ένα καλοκαίρι, η Σαντάκο μου ζήτησε να πάμε στην ταράτσα του νοσοκομείου για να δούμε τα αστέρια. Ήταν η πρώτη φορά που την κράτησα από το χέρι για να τη βοηθήσω να ανέβει τις σκάλες. Τότε, σοκαρίστηκα από το πόσο λεπτό και μικρό ήταν το χέρι της.
«Ονί-τσαν [σσ. μεγάλε αδελφέ], όλοι γινόμαστε αστέρια όταν πεθαίνουμε, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε η Σαντάκο, σαν να υπονοούσε κάτι. Τώρα, κάθε φορά που κοιτάζω τον ουρανό, η Σαντάκο μου μιλάει, λέγοντάς μου «Ονί-τσαν, πώς είσαι;» με ένα γαλήνιο χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Μετά τον θάνατο της Σαντάκο, οι συμμαθητές της συζήτησαν και αποφάσισαν να συγκεντρώσουν χρήματα για να χτίσουν έναν τάφο για εκείνη, επειδή γνώριζαν τις οικονομικές δυσκολίες των γονιών μας.
Η πρωτοβουλία τους εξελίχθηκε σε μια μεγαλύτερη εκστρατεία και οδήγησε στην ανέγερση του Μνημείου Ειρήνης των Παιδιών. Στην κορυφή του μνημείου, ένα κορίτσι στέκεται κρατώντας έναν χάρτινο γερανό προς τον ουρανό. Το πρόσωπο του κοριτσιού μοιάζει ακριβώς με το πραγματικό πρόσωπο της Σαντάκο.
Από τότε που η Σαντάκο άκουσε από τον πατέρα μας τον θρύλο του χάρτινου γερανού: «αν διπλώσεις χίλιους χάρτινους γερανούς, η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί», συνέχισε να διπλώνει γερανούς μέχρι την τελευταία της πνοή. Τώρα, οι άνθρωποι έχουν μάθει την ιστορία της και έχουν αρχίσει να προσφέρουν τους χάρτινους γερανούς τους, με διάφορες ευχές, σε αυτό το μνημείο από όλο τον κόσμο.
Ο χάρτινος γερανός είναι το alter ego της Σαντάκο. Η Σαντάκο, που είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν της είχε απομείνει πολύς χρόνος για να ζήσει, συνέχισε να διπλώνει γερανούς μέρα με τη μέρα για να ευχηθεί πάνω τους, χωρίς κανένα παράπονο ή δυσαρέσκεια. Επιπλέον, συνέχισε να διπλώνει γερανούς όχι για τον εαυτό της, αλλά για τους γονείς και την οικογένειά μας. Αυτό είναι που θέλω να μοιραστώ με όλους εσάς, την αξίας της «Συμπονετικής Καρδιάς».
Μία συμπονετική καρδιά μπορεί να δημιουργήσει μικρή ειρήνη γύρω σας. Μικρή ειρήνη μπορεί στη συνέχεια να οδηγήσει σε μεγάλη ειρήνη στο τέλος. Η Σαντάκο μας δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε μια «Συμπονετική Καρδιά» με την πολύτιμη ζωή της
Μία συμπονετική καρδιά μπορεί να δημιουργήσει μικρή ειρήνη γύρω σας. Μικρή ειρήνη μπορεί στη συνέχεια να οδηγήσει σε μεγάλη ειρήνη στο τέλος. Η Σαντάκο μας δίδαξε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε μια «Συμπονετική Καρδιά» με την πολύτιμη ζωή της.
Πιστεύω ότι αυτή η συμπονετική καρδιά είναι κάτι που πρέπει ο καθένας από εμάς να κρατά στο μυαλό του. Και το δίπλωμα των χάρτινων γερανών μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να συνδέσουμε τις καρδιές μας.
Η Σαντάκο αφορά τον χάρτινο γερανό. Ο χάρτινος γερανός είναι σύμβολο ειρήνης. Η ειρήνη είναι η ευχή μας!»
–
Σαν σήμερα, 80 χρόνια πριν, στις 08:15 τοπική ώρα της 6ης Αυγούστου 1945, η αμερικανική πολεμική αεροπορία, στα πλαίσια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έριξε πάνω από τον ουρανό της ιαπωνικής πόλης, Χιροσίμα, ατομική βόμβα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε χρήση αυτού του τόσο ισχυρού και καταστροφικού όπλου.
Οι γερανοί ακόμη πετούν, οι βόμβες ακόμη πέφτουν.
The post Σαντάκο Σασάκι: Η «κόρη της Χιροσίμα», οι 1.000 χάρτινοι γερανοί και η αξία της συμπόνιας απέναντι στη φρίκη appeared first on Polis Media.
